Samotność

Seledine

Co prawda miałam na razie nie publikować własnych prac, ale żeby nie było, że wasze komentuje obca osoba, wstawiam jeden ze starszych wierszy. napisałam go ze dwa lata temu, nie pamiętam z jakiej okazji.

Samotność

Samotność – zawsze ta sama
Znana wszystkim na świecie
Choć prawie zapomniana
Bo nie pisana w gazecie

Zawsze tak samo bezwzględna
Ale i piękna zarazem
Mroczna, okrutna, niepewna
Jest otwartym obrazem

Widzisz w nim sama siebie
Pryzmaty swej osobowości
Każde najgorsze wcielenie
Bo ona nie zna litości

Zmusza do zapomnienia
Wszystkiego co w sobie cenię
Odbiera wszystkie marzenia
Odbiera całą nadzieję

Zna cię lepiej od ciebie
Odkrywa wszystkie słabości
Potrafi zagarnąć dla siebie
Wszystkie uczucia, w całości

Dręczy do upadłego
Nigdy nie ustępuje
Póki nie dopnie swego
A przed odejściem – całuje.

A - i można komentować (tak, możecie zjechać mnie równo Very Happy

), ale u mnie zawsze będzie można. Smile

Nike

Zjechać? Niby czemu? To bardzo dobry wiersz. No i jeszcze rymowany, a jak wiadomo, młodzież skłania się raczej w stronę wierszy białych, nierymowanych itd.
Sama kiedyś próbowałam pisać rymowane, ale to trudna sztuka. Gratulacje, masz talent Smile

Pandora

Bardzo ładny wiersz. Choćby dlatego, że jest rymowany. C:
Treść nieco sprzecza się z moimi osobistymi uczuciami, więc waham się co do ostatecznej oceny. Jeśli chodzi o dobór słów i rymy - jest świetnie.
Jak już wspomniałam, treść mnie gryzie. Ale taki jest Twój stosunek co do samotności - i ja, broń Boże, go nie podważam. C: