Pożegnanie z Rozsądkiem

Sherry

Pożegnanie z Rozsądkiem

Otwieram gazetę
I już na pierwszej stronie
Widzę artykuł o swojej śmierci.
Więc ubieram suknię żałobną
Twarz przesłaniam woalką
I włączam telewizor, a tam
Wspomnienie mego życia.
Data pogrzebu
Ustanowiona na siódmego lutego
Rocznicę najszczęśliwszego dnia
W moim nieżyciu.
Wiązanki z czerwonych róż
Omijam szerokim łukiem
Wolę delikatną skromność
Tych białych jak zima
Która układa mi własną wiązankę
Ze śniegu i lodu.
Tłum ludzi, z których znam tylko kilku
Wsłuchuje się w bicie pożegnalnych dzwonów
Tych samych, które miały zabrzmieć na moim ślubie.
Grobowiec z czarnego kamienia,
A przecież wyraźnie żądałam
By me ciało odżywiało brzozę.
Światła zniczy nie gasnące nawet w dzień
Drażnią moje oczy
Ilekroć przychodzę odwiedzić swój grób.
I napis na płycie z kamienia
Bezdusznie wykuty:
,,Ś.P. – Rozsądek”.

Etren

Nie wiem co napisać.
Za pierwszym razem Twój wiersz mnie nie poruszył, lecz zachęcił do ponownego przeczytania. Dopiero po drugim podejściu coś we mnie drgnęło. Subiektywnie jeden z najlepszych wierszy jakie czytałem. Na wielu forach literackich.