Marzyciele

Literożerna

Jako że (kiedyś) naszła mnie kolejna porcja weny (wywołana przeczytaniem Wystarczy Szymborskiej), która zasadziła w mojej głowie kilka nowych pomysłów, pojawia się tu takie oto cóś.

Marzyciele

siedzą
i marzą

marzą o bohaterach
bez skazy
bez zmazy
pokrytych bliznami wyłącznie szlachetnymi

marzą o epickich bitwach
o czynach wielce heroicznych
o chwale
o honorze
o poświęceniu
i o legendzie – tej własnej

marzą o krainach
gdzie nie żyje się od soboty do soboty
gdzie istnieją
jakieś wielkie początki
i jakieś wielkie końce
jakichś ważnych spraw

marzą nawet o marzeniach
bo w głębi duszy wiedzą
że już dawno utonęli
w bezmiarze wygodności
w oceanie spokojności
w bagnie mrzonek
bezlitosnych
co podpowiadają że jutro
będzie inne niż dzisiaj

a dzisiaj uparcie trwa przez wszystkie dni wieczności

podczas gdy oni
wciąż marzą
o chwale
o honorze
o poświęceniu
i o legendzie – tej której nie mogą znaleźć
w niezliczonej liczbie komputerogodzin

Pandora

Interesujący wiersz, Brązowa (chyba nie będziesz zła, że tak mówię, po prostu kojarzę Cię z FZ xd).
Nie wiem, co o nim powiedzieć. Nie wnikam w formy, są dla mnie bez znaczenia. Jedyne istotne, to to, co zawiera. Masz rację w tym wierszu.
Lecz czym by było życie bez marzeń?

Literożerna

Oczywiście, mów do mnie "Brązowa". Jak najbardziej. W ogóle można inaczej? Wink

Nie chodzi mi o to, że marzenia są złe. Złe jest to, kiedy ktoś nie robi nic, żeby je zrealizować. Nie robi ze swoim życiem absolutnie niczego (chyba, że jego marnowanie uzna się za "coś"), tylko po prostu myśli: "Jak byłoby fajnie" i nawet nie przyjdzie mu do głowy, że tak może być. A marzenia... są najlepszym, co mój nędzny organ we wnętrzu czaszki zdołał wyprodukować przez kilkanaście lat swego istnienia. Są absolutnie bezcenne i nie mogę o nich złego słowa powiedzieć.