Zatruty deszcz [R] [T]

Kuolema

Mam nadzieję, że dobrze oznaczyłam. Jak na razie scen, które wymagają ograniczeń nie ma, więc takowych nie dodawałam.
Opowiadanie? Fantasy, moje pierwsze, dlatego byłabym wdzięczna za wytykanie co robię źle, nie mam nic przeciwko konstruktywnej krytyce.
Narracja pierwszoosobowa, pisana z dwóch perspektyw na przemian. Perspektywy zmieniane co rozdział.
W rozdziale pierwszym coś mi zgrzyta, kolejne są (chyba!) lepsze, dlatego nie zrażajcie się. Smile

I - CAISELLE

Tak naprawdę istnieją trzy światy, chociaż nie wszyscy ludzie zdają sobie z tego sprawę. Mam na myśli Świat Ludzi, Królestwo Zmroku i Krainę Wiecznego Śniegu. Każda z nich to osobny wymiar, do którego można się przenieść przez portale, których jest niewiarygodnie wiele w Świecie Ludzi. Przykładowo, w samej Europie mają cztery portale prowadzące do Krainy, podczas gdy w Krainie są tylko dwa transportujące do Świata Ludzi.

Nazywam się Caiselle i jestem demonem. Mieszkam w Królestwie Zmroku, tak jak cała reszta demonów. To słowo nie dokładnie nas określa, bo nie jesteśmy czystokrwistymi, prawdziwymi demonami, jak te, które rządzą Piekłem. Właściwie my to całkiem inny gatunek, ale skoro sprawy piekielne i niebieskie są zamknięte dla wszystkich wymiarów, to po co wymyślać jakąś nową, skomplikowaną nazwę?

Doszłam też do wniosku, że demony nie mają zbytniego pola do popisu. Większość zostaje magami (nie mylić z czarownicami z Krainy Wiecznego Śniegu), niektórzy szkolą się na wojowników. Jeśli o mnie chodzi, należę do tej nielicznej grupki, której nie kręci ani jedno, ani drugie. Fascynuje mnie za to Świat Ludzi.

Jedyny informacje, które posiadam o Świecie, wypłynęły z ust mojej prababki – jeszcze nigdy tam nie byłam, choć marzę o tym, odkąd pamiętam. Rzeczą oczywistą jest fakt, że moje szanse na dostanie się do Świata są znikome: nie pozwala na to zarówno sytuacja finansowa naszej rodziny jak i nastawienie moich rodziców. Sądzą, że i tak wykazali wyjątkową wyrozumiałość, pozwalając mi na dwa tygodnie wyjechać do Krainy Wiecznego Śniegu. Nie różni się ona zbytnio od Królestwa, prócz różnorodności pod względem mieszkańców, tym, że otwarcie popierają niewolnictwo oraz śniegiem, który jest dosłownie wszędzie.

- Caiselle! – usłyszałam.

Odwróciłam się, a moim oczom ukazała się moja młodsza siostra, Lucia. Miała czternaście lat i tak samo jak ja, długie blond włosy.

- Caiselle! Prababka umiera! – zawołała.

Demony słynęły z tego, że bardzo trudno było je zabić. Może – w odróżnieniu do, na przykład, wampirów – starzały się, ale przeciętnie żyły około pięciuset lat. Oprócz starości, jedynym sposobem na śmierć demona był specjalny eliksir, przyrządzony przez maga. Prababka chorowała na przewlekłą chorobę, na skutek czaru rzuconego przez maga z wrogiego nam rodu.

Czym prędzej pobiegłam za Lucią; znalazłyśmy się w domu kilka sekund później. Odgarnęłam zasłonę i weszłam do chaty. Szybko przeszłam przez korytarz i skręciłam do sypialni prababki.

Sama prababka leżała na łóżku, kaszląc. Z jej ust, zamiast flegmy wypływały skrzepy krwi i części organów. Przy łóżku stali moi rodzice, Lucia i dziewczyna z sąsiedztwa, Moth.

Moth była starsza ode mnie o dwa lata, a co za tym stoi już zaczęła praktyki, w jej przypadku na stanowisku maga. Wszyscy twierdzili, że była bardzo zdolna, szczególnie jeśli chodzi o ważenie eliksirów, a ściślej mówiąc: trucizn. Truciznę było bardzo trudno zrobić i tylko nieliczni posiadali odpowiednie umiejętności, aby ją uważyć. W naszej wiosce nie było nikogo, kto by potrafił, ale w sąsiedniej był starawy mag, Bertram, u którego Moth brała praktyki.

- Bertram wyjechał – wytłumaczyła matka, widząc, że gapię się na Moth.

Moth kojarzyła mi się z sępem; sępy były jednymi z nielicznych ptaków, które u nas żyły. Było ich naprawdę wiele, ale nawet nie w połowie tak dużo jak kruków. Wracając do Moth, ubranej w śliczną pelerynę z matowego materiału obszytą czerwoną, atłasową lamówką – pojawiała się wszędzie, gdzie była śmierć. Nie powinno mnie to dziwić, skoro jako nieliczna potrafiła ważyć trucizny i w ramach praktyki, jeździła na wszelkie wizyty z Bertramem, ale nie potrafiłam pohamować dziwnego uczucia, że gdy prababka umrze, rzuci się na nią i zje jej mięso. Może to dlatego, że z wyglądu też była podobna do sępa? Zakrzywiony nos, czarne oczy, długa, żylasta szyja oraz falowane włosy układający się w taki sposób, że przywodziły na myśl pióra?

- Trucizna zaraz będzie gotowa – oświadczyła. Dopiero wtedy zauważyłam, że miesza coś w małym kociołku. No tak. Prababka chciała skrócić swoje cierpienie. – Proponuję się pożegnać, bo po wypiciu nie zostanie jej zbyt wiele czasu.

Mówiła pewnym, spokojnym głosem. Wytrąciło mnie to z równowagi: jak w takiej sytuacji, można posługiwać się takim tonem?!

- Cais – wyszeptała prababka, między kolejnymi seriami spazmatycznego kaszlu.

Podeszłam do niej na taką odległość, że mogła położyć rękę na moim czole. Uśmiechnęła się, a ja zaczęłam płakać. Od najmłodszych lat byliśmy obdzierani z wszelkich pozytywnych uczuć, szczególnie miłości. Wszyscy wszystkich traktowali z rezerwą i chłodem. Oprócz prababki, która spędziła naprawdę dużo czasu w Świecie Ludzi i sprawiła, że rodzice nie zdołali zgasić płomyka miłości, który zakwitł w moim sercu.

- Mam coś dla ciebie – dodała. Brzmiało to jak „Mam oyś dka thebe”

Drżącą ręką wyciągnęła spod poduszki kilka kawałków papieru i podała mi.

- Miał być dla mnie, ale… - urwała. Popatrzyła na moją rodzinę. – Ty najbardziej tego chcesz.

Nawet nie spojrzałam na papiery. Objęłam ją ramionami, całując w policzek.

- Dziękuję – szepnęłam.

Chciałam, żeby ta chwila trwała wiecznie, ale z zamyślenia wyrwała mnie kolejna fala kaszlu oraz głos Moth.

- Macie dwie minuty – stwierdziła. – Za chwilę skończę. Eliksir musi być od razu podany, bo inaczej się waży.

Przepuściłam moją siostrę. Stanęłam obok matki, która poklepała mnie po ramieniu, nawet nie patrząc mi w oczy.

Ojciec podszedł do prababki i powiedział jej coś na ucho. Na końcu matka przytuliła ją delikatnie i szybko, widocznie nie chcąc zabrudzić ubrań skrzepem. Nikt nie płakał.

Moth zgrabnym ruchem przelała zawartość kociołka do szklanki, przepchnęła się między nami i podała szklankę prababce, która szybko ją wypiła. Myślałam, że od tego przestanie kasłać. Nic z tego. Przez kilka minut zanosiła się kaszlem, a potem nagle osunęła się na łóżku. W kącikach ust miała krew.

Ukryłam twarz w dłoniach.

Gnar

Demony? Z chęcią będę obserwował postępy Twojego opowiadania.
Wychwyciłem dosłownie tyle błędów, ile mogę zliczyć na palcach jednej ręki – a są to literówki.
Nigdy nie byłem dobry w pisaniu właśnie konstruktywnej opinii. Mam nadzieję, że wystarczy Tobie moje zapewnienie, iż póki co idzie Ci nieźle.
Czekamy na następne fragmenty – mam nadzieję dłuższe Wink

.

Pandora

O Śmierci... ^^

Demony, trucizny, fantastyka, fantastyka, fantastyka.
Tak!
Jak dla mnie, świetnie się zapowiada. Błędy... hmm. Nie widziałam nic, troszkę zmęczona jestem, więc wybacz. :3
Fajne imiona postaci.
Lekko i szybko się czyta: wielki + dla Ciebie. :33
Czekam na kolejną część.

Yap98

Dobra, przeczytałam.
Powiem tak: To opowiadanie ma w sobie coś nietypowego. Jeszcze nie wiem do końca co, ale jestem pewna, że nie jest to pospolita historia. Jest tajemnicze. Fantastyczne.
Demony- to bardzo mnie wciągnęło. Nie ukrywam, że podoba mi się ten pomysł. I już na wstępie polubiłam Caiselle.
Masz bardzo dobry styl. Spodobał mi się on.
Błędy na palcach policzyć. Gnar dobrze prawi Smile

.
Mam nadzieję, że akcja się rozwinie.
Życzę weny do dalszego pisania, wstawiaj szybko kolejną część!
Pozdrawiam Smile

Yap

Midnight

Jak już mówiłam, czekałam, aż coś dodasz ze zniecierpliwieniem. Przeczytałam i muszę przyznać, że zapowiada się całkiem nieźle. Zazwyczaj w tego typu opowiadaniach czy książkach wszystkiego o fantastycznym świecie, tych portalach wspomnianych na początku i innych różnych fantastycznych sprawach dowiadujemy się w trakcie trwania powieści. Z jednej strony, takie napisanie wszystkiego na początku jest ułatwieniem i czymś odstępującym od reszty, z drugiej natomiast... wiemy już wszystko na początku i potem już może nie być niespodzianek. Tak czy inaczej, mam nadzieję, że czymś nas zaskoczysz.
Czytywałam już kilka opowiadań o demonach, demonicznych księżniczkach, które chcą wyjść do świata ludzi i tak dalej, ale twoje opowiadanie czymś się wyróżnia. Nie potrafię jeszcze tego nazwać, ale coś w nim jest. Plus, bardzo spodobało mi się imię głównej bohaterki, a to też przecież jest ważne. ; )
Jako nawiedzona romantyczka, napomknę jeszcze, że czekam na jakiś ciekawy wątek miłosny. To tak specjalnie od Mid dla Mid. ^^
W każdym razie, czekam na kolejne rozdziały i życzę weny.

Kuolema

Dziękuję za komentarze. Wink

Nadal pracuję nad tym opowiadaniem, wrzucane fragmenty raczej nie są długie (oprócz kilku późniejszych), dlatego postaram się je często dodawać. Razz

Jak zauważycie jakieś rażące błędy, to zwróćcie uwagę w komentarzu. Zapraszam na drugą część, mówiącą już trochę więcej, tym razem z perspektywy drugiej głównej bohaterki, Moth.

II - MOTH

Siedziałam przed chatą, wylewając z kociołka resztki trucizny. Bertram wyjechał, więc musiałam się wszystkim zajmować. Oczekiwałam tylko pilnowania warsztatu i sprzedania kilku fiolek eliksirów. Na pewno nie spodziewałam się, że ktoś weźmie zamówienie na truciznę. Normalnie produkcja trucizn była nielegalna, ale w przypadku choroby można było ją podać, by skrócić cierpienia. Ta forma była dość często wykorzystywana w większych wioskach. U nas zdarzało się to raz na pół roku. I cóż… akurat pod nieobecność Bertrama? W sumie dobrze się to złożyło, przeszłam niezapowiedziany test umiejętności. Stara kobieta zmarła po kilku minutach, tak jak przewidywał przepis.

Przysiadłam na kamieniu. Był dość brudny, ale moja peleryna była już dostatecznie ubrudzona krwią – obrzydliwe skrzepy zdążyły już zaschnąć na rękawach. Na moim ramieniu przysiadł duży, czarny kruk. W Królestwie było ich mnóstwo. Zdaje się, że nawet pięć lat temu wydano nakaz odstrzelenia kilku tysięcy, przez szkody, które wyrządzały. Nikt nie miał pojęcia dlaczego wszystkie gatunki kruków mieszkały akurat u nas, skoro wydawać by się mogło, że warunki są niesprzyjające…

Wyjęłam z kieszeni trochę jagód i wystawiłam rękę w kierunku ptaka.

Zmierzchało. Musiałam zamknąć warsztat godzinę wcześniej, przez wizytę domową, ale już nie było sensu znów go otwierać. Nie miałam ochoty iść jeszcze do swojej chaty, więc ruszyłam w stronę Brzegu.

Oficjalnie Brzeg był strefą zakazaną, ponieważ mieszkały tam syreny. Kiedyś sama się ich bałam, ale po tym co zaszło ostatnio… Wracając do tematu, syreny były demonami, ale jednymi z najobrzydliwszych. Miały swoje miasto-państwo głęboko pod wodą, gdzie znajdował się też unikalny, uniwersalny portal do Świata Ludzi, którym można było podróżować w obie strony. Syreny przybierały postać pół-kobiety pół-ryby i wabiły ludzkich mężczyzn, po czym wysysały z nich krew, wszystkie wspomnienia, szczególnie te dotyczące nieszczęść, a na koniec zjadały mięso. W sumie kośćmi też nie gardziły… Na dnie Brzegu ponoć stał olbrzymi pałac z nich zbudowany. Syreny wabiąc mężczyzn przybierały inną formę niż w rzeczywistości: normalnie całą powierzchnię skóry miały pokrytą śliskimi łuskami, po których pięły się krwawe żylaki. Miały puste oczodoły, kościste ręce i bardzo ostre zęby. Początkowo niezupełnie tak było. Potrafiły zamieniać się w kobiety, ale rzucono na nie silną klątwę, przez którą mogły przemieniać się w kobiety tylko w połowie, tylko gdy księżyc jest na niebie.

Odwlekałam tę wizytę tyle ile się dało, ale zdałam sobie sprawę, że nie mogę tego robić wiecznie… tak czy tak warunki kontraktu by mnie dopadły.
Zdjęłam trzewiki i zanurzyłam palce w wodzie.

- Witaj, Moth – usłyszałam skrzekliwy głos.

Przede mną pojawiła się Bastet. Blizna na lewym policzku podnosiła kąciki jej ust w ten sposób, że wyglądała niesamowicie upiornie: z jednej strony wiecznie uśmiechnięta, z drugiej… niekoniecznie. Wpatrywała się we mnie, a ja w jej czarne włosy, pozlepiane tu i tam krwią. Cudny widok.

Kiwnęłam jej głową.

Syreny za wszelką cenę starały się odzyskać dawną formę, dlatego często zawiązywały różne kontrakty z innymi gatunkami. W razie złamania kontraktu, przez kontrahenta, syrenie zwracano początkowy wygląd.

Tak naprawdę nigdy tego nie chciałam. Nigdy. Nigdy. Nigdy. Po prostu… byłam młoda, dumna i pewna siebie. Miałam talent do trucizn, więc widziałam dla siebie świetlaną przyszłość maga. Chciałam jak najszybciej zacząć praktyki, by potem móc wyjechać z miasta i zrobić karierę w stolicy Królestwa… Oczywiście pycha nie mogła nie ujrzeć światła dziennego, dlatego zepsuła całość. Cholera.

- Naturalnie pamiętasz?

Miałam ochotę zwymiotować na dźwięk jej głosu. Był gorszy niż tej starej kobiety, której nie dawno podawałam truciznę. Skrzekliwy, nienaturalny, upiorny. Świetnie współgrał z jej wyglądem w tej postaci.

- Tak – mruknęłam niewyraźnie.

Pycha. Duma. Pewność siebie. Jak mogłam coś takiego zrobić?! Jak mogłam być tak głupia?! Przecież coś takiego nie miało prawa mi się udać… Nie miało. Może po latach ćwiczeń… Nie, nawet Bertram nie potrafił wykonać tak trudnego zaklęcia.

- Twoje dwudzieste drugie urodziny. Równiutko dwie minuty po północy – cmoknęła. – Lepiej od razu przyjdź tutaj, bo udusisz się zanim dotrzesz do Brzegu z chaty.

Zaśmiała się gardłowo i spojrzała na mnie z góry.

- Mam jeszcze dwa tygodnie – broniłam się. Tak jakby czas zdołał cokolwiek zdziałać. Jeśli miałby grać jakąkolwiek rolę, musiałabym go cofnąć do tamtego dnia i zapobiec katastrofie. – Jeszcze może mi się udać. Pracuję nad tym.

- Ściemniać możesz każdemu, ale nie mi. Dwa tygodnie. Lepiej zacznij pisać listę rzeczy do zrobienia przed śmiercią.

- Przecież wtedy nie umrę – zdziwiłam się.

- Och nie, nie umrzesz – parsknęła. – Ale staniesz się więźniem własnego ciała. A to – uwierz mi na słowo – jest gorsze niż śmierć.

Gnar

Kolejny tajemniczy fragment. Zapowiada się coraz lepiej.
Tym razem nie wyłapałem żadnych literówek (chyba się starzeję), a i błędów logicznych nie było. Masz taki fajny, lekki styl. Tzn. tekst jest na swój sposób prosty i łatwy do przetrawienia, a co za tym idzie, niskokaloryczny. Przeciętny czytelnik nie powinien mieć problemów ze zrozumieniem go. Trzymaj się tego, bo to Twoja wizytówka.
Teraz dam pole do popisu reszcie użytkowników, oni napiszą coś mądrzejszego ode mnie.

Pandora

Wielbię "Zatruty deszcz".
Co z tego, że to drugi rozdział. Oczywiście, możesz to "zepsuć", ale żywię wieeelką nadzieję, że tak nie będzie. Ach! Nie może tak być.
Wciągające, dynamiczne, tajemnicze.
Miłe oku opisy. W krótkich, żołnierskich słowach, ale jednak dają pewne wyobrażenie.
Pozwoliłam sobie pokombinować z "Moth". Można to przetłumaczyć jako "ćma" albo "łatwy". Zależy z jakiego języka.
W każdym bądź razie, wiele mi to nie dało.
Pisz! :3

fleur-de-lys

Kuolema

Stokrotne dzięki za wypisanie wszystkich błędów, myślałam, że robię ich o połowę mniej. Very Happy

Poprawię w wolnym czasie. Wink